Μνήμη Μιχάλη Χαραλαμπίδη - Μια συζήτηση για την περιφερειακή ανάπτυξη και πέρα από αυτήν

Στις 28 και 29 Μαΐου οργανώθηκε στην Αθήνα ένα διήμερο εκδηλώσεων μνήμης για τον Μιχάλη Χαραλαμπίδη υπό τον τίτλο «Εἶσαι τοῦ Ρήγα Φερραίου παιδί!». 

Οι οργανωτές μου έκαναν την τιμή να με καλέσουν σε ένα τραπέζι συζήτησης με θέμα "Η Πολιτική ως τοπικό Σχέδιο. Για ένα περιφερειακό αναπτυξιακό μοντέλο.", συντονιστή τον Δικηγόρο Γιώργο Παπασίμο και συζητητές τον Τάσο Τσατσάκη, Αντιδήμαρχο Ηρακλείου, Μπενέτο Σπύρου, τ. Δήμαρχο Λειψών και εμένα. 

Έγινε μια πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση, στην οποία φυσικά μίλησα χωρίς σημειώσεις, αφού νομίζω πως σε καμία σημείωση δεν μπορεί να χωρέσει λόγος που αφορά τον Μιχάλη Χαραλαμπίδη. Οι συνομιλητές μου έκαναν ιδιαίτερα ενδιαφέρουσες τοποθετήσεις, από τις οποίες έμαθα πολλά. Έκανα ότι μπορούσα να συνεισφέρω κι εγώ. Το παρακάτω κείμενο το συνέταξα σήμερα, προσπαθώντας να ανακαλέσω στην μνήμη μου όσα ειπώθηκαν στη συζήτηση - παρότι είναι μάλλον αδύνατον ο προφορικός λόγος να τιθασευτεί σε ένα γραπτό κείμενο.

___

Το 1999 ακούσαμε τον Μιχάλη Χαραλαμπίδη να μας καλεί να "γίνουμε όλοι μάστορες", όταν το ΚΚΚΑΣΟΡ - και το μεγαλύτερο μέρος του πολιτικού φάσματος - εξαπατούσε τον ελληνικό λαό με αυτό που κατέληξε στο 'σκάνδαλο του Χρηματιστηρίου'.

Ανταποκριθήκαμε στο κάλεσμά του. Γίναμε οι μάστορες του 21ου αιώνα και ο Μιχάλης, δίχως ίσως να το είχε σκεφτεί ποτέ, έγινε ο πατέρας του ελληνικού κινήματος νεοφυούς επιχειρηματικότητας.

Το 2009 στην Πασκόσμια Εβδομάδα Επιχειρηματικότητας, το 2010 στο Ελληνικό Συνέδριο Νεοφυών Επιχειρήσεων, το 2011 στο Πανευρωπαϊκό Συνέδριο Νέων Επιχειρηματιών και το 2012 στην Αθηναϊκή Εβδομάδα Επιχειρηματικότητας, μέσα στα σκοτεινότερα χρόνια της οικονομικής κρίσης - κρίση που κατά τον Χαραλαμπίδη ήταν πρώτα και κύρια πολιτική - η συμμετοχή του Μιχάλη συνέπερνε τους νέους δημιουργούς. "Δεν μοιάζει με πολιτικό", έλεγαν. "Αυτό είναι το αληθινό πρόσωπο της πολιτικής", απαντούσε, όμως η στρέβλωση των λέξεων δυσχεραίνει την επικοινωνία μας.

Βρεθήκαμε το καλοκαίρι του 2023, στο αγαπημένο του Metropol Cafe στο κέντρο. Συζητήσαμε για ένα κοινό μας όραμα, που είχαμε αγγίξει ξανά πριν αρκετό καιρό: Τη διοργάνωση ενός σεμιναριακού κύκλου μεταπτυχιακού επιπέδου για τους εργαζομένους και τους συνεργάτες των επιχειρήσεων της Starttech Ventures με σκοπό να τους φέρουμε σε επαφή με την αυθεντική πολιτική και την έκφρασή της στην αναπτυξιακή στρατηγική. Ο Μιχάλης σχεδίασε ένα υψηλοτάτου επιπέδου πρόγραμμα οχτώ διαλέξεων με τον εξής εμπνευσμένο τίτλο:

ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΚΑΙ ΠΟΙΟΤΗΤΑ – Η ΝΕΑ ΣΥΜΜΑΧΙΑ

Νέα Πολιτική Εθνική Αναπτυξιακή Παιδεία

Η πρώτη διάλεξη έγινε το απόγευμα της Τρίτης 3 Οκτωβρίου. Το κοινό ενθουσιάστηκε. Συνεχίζαμε την πρώτη Τρίτη κάθε μήνα, με τελευταία την Τρίτη 12 Μαρτίου όπου παρουσιάστηκε η ανανεωμένη "Αγροφιλία", ένα από τα σημαντικότερα έργα του Χαραλαμπίδη. Ο απρόσμενος αποχωρισμός δεν μας άφησε να κάνουμε τις δυο τελευταίες διαλέξεις, για το συμβολικό κεφάλαιο και την παραγωγική μνήμη, τις οποίες όμως θα ολοκληρώσουμε μελετώντας το έργο του.

Λίγο πριν τη διάλεξη του Φεβρουαρίου 2024, ρώτησα τον Μιχάλη σχετικά με τη φράση που συνήθιζε να λέει "πρέπει να μου ζητήσετε συγγνώμη". Προσπάθησα να του πω ότι, ιδιαίτερα τα νέα παιδιά, μπορεί να δυσκολευτούν να καταλάβουν τι εννοεί. Χαμογέλασε. Μου είπε πως αυτός τους έχει συγχωρήσει όλους. "Δημήτρη, την ψυχή μου την έχω σώσει", συνέχισε. "Από τον εαυτό του πρέπει καθένας να ζητήσει συγγνώμη". Ο δάσκαλος είχε δίκιο. Του χρωστάμε μια μεγάλη και ειλικρινή συγγνώμη. Να τη ζητήσουμε σήμερα, πριν κοιμηθούμε. Η ψυχή του είναι ευγενική, θα χαρεί και θα μας συγχωρήσει. Αρκεί όμως να κάνουμε ένα πράγμα: Να αρχίσουμε να διαβάζουμε. Τόσο τα βιβλία του όσο και άλλα. "Εν αρχή ην ο λόγος".

Ο Μιχάλης Χαραλαμπίδης έζησε δέκα ζωές σε μια, στην κυριολεξία. Τα πεδία δραστηριοποίησής του πολλά και σε όλα κατάφερε να πρωτοπορήσει. Εκεί όμως που η συνεισφορά του ήταν ανυπέρβλητη είναι η οικονομία και η ανάπτυξη. Ο ιστορικός του μέλλοντος θα του δώσει τα εύσημα της πρωτοπορίας. Το συμβολικό κεφάλαιο, η παραγωγική μνήμη, η συνάντηση του παραδοσιακού με το σύγχρονο, οι αλυσίδες αξίας μικρών παραγωγών, η περιφερειακή διάσταση της οικονομίας με την ανάδειξη του τοπικού - μη αντιγράψιμου - ανταγωνιστικού πλεονεκτήματος, οι γρήγοροι κύκλοι παραγωγείς, τα παγκόσμια δίκτυα διανομής, η άμεση απόκριση στις ανάγκες της αγοράς. Η σκέψη του Χαραλαμπίδη τα συγκέντρωσε όλα σε ένα ενιαίο αφήγημα, όπως πολύ όμορφα δίνεται από το κορυφαίο βιβλίο του "Νέα Αναπτυξιακή Παιδεία".

Εναπόκειται σε εμάς πως θα δράσουμε. Αν θα δράσουμε. Αν θα θελήσουμε να κάνουμε τη δύσκολη μα όμορφη διαδρομή που τρέπει τους ψηφοφόρους σε πολίτες και τους εργαζόμενους σε δημιουργούς. Ο Μιχάλης μας έχει δείξει τον δρόμο, εμείς πρέπει να κινητοποιηθούμε και να αναλάβουμε την ευθύνη της ζωής μας.

Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία πως και στη διάρκεια της λεγόμενης μεταπολίτευσης η χώρα εξακολουθεί να διοικείται από μια ξενοκίνητη οικονομική ολιγαρχία η οποία όχι σπάνια έχει μέχρι και εγκληματικά χαρακτηριστικά. Κάνουν 'επιχειρήσεις' πολύ χαμηλής ανταγωνιστικότητας οι οποίες πλουτίζουν μέσα από την προνομιακή εμπορική σχέση που αναπτύσσουν με το κράτος. Για την κάστα αυτή ο Μιχάλης Χαραλαμπίδης ήταν ιδιαίτερα επικίνδυνος, καθώς ζητούσε από τους Έλληνες να σκεφτούν και να ανακτήσουν την αυτοπεποίθησή τους. Για αυτό και βίωσε μια ιδιότυπη εξορία. Είχε εκδοθεί απαγορευτικό για τις απόψεις του. Η άρση του απαγορευτικού αυτού έγινε στις 27/3/2024. Τότε νόμισαν πως έπαψε πια να είναι επικίνδυνος. Μέχρι και η ηγετική ομάδα του ΚΚΚΑΣΟΡ εμφανίστηκε στην τελετή αποχαιρετισμού, ευελπιστώντας να πάρει λίγη από τη λάμψη της διαδρομής του Χαραλαμπίδη. Να το γνωρίζουν καλά όμως: Γελοιοποιούνται. Η μνήμη, η ιστορία είναι με τη μεριά του. Όχι με αυτή των 'μικρών ανθρώπων', όπως χαρακτηριστικά τους αποκαλούσε.

Εμείς, όσοι είχαμε την αγαθή τύχη να τον γνωρίσουμε, πρέπει να απαρνηθούμε τον όρο του 'Χαραλαμπιδικού'. Κανείς μας δεν τον δικαιούται, πολύ απλά διότι ο Μιχάλης στα τριάντα και πλέον χρόνια της εξορίας τους, ήταν μόνος. Απελπιστικά μόνος. Αυτό που οφείλουμε να κάνουμε για να τιμήσουμε την μνήμη του και, ας το πούμε ειλικρινά, να συγχωρήσουμε τους εαυτούς μας είναι πρώτα να διαβάσουμε και μετά να δράσουμε. Να φύγουμε από το επίπεδο του ψηφοφόρου και να γίνουμε πολίτες. Να γίνουμε μάστορες. Να κάνουμε πράξη την περιφερειακή ανάπτυξη, να ανακαλέσουμε την παραγωγική μνήμη, να αξιοποιήσουμε το συμβολικό κεφάλαιο.

Κάνοντάς τα όλα αυτά, θα τιμήσουμε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τον μεγάλο αυτόν διανοητή, τον υπέροχο άνθρωπο, τον αληθινό πολιτικό. Είμαι απόλυτα βέβαιος πως όσο περνά ο καιρός, ο δρόμος αυτός θα γίνει δημοφιλής για τη μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού, ιδιαίτερα για τους νέους. Ενός λαού προδομένου και απογοητευμένου. Ενός λαού που σοφά επιλέγει τον ΄κανένα' - διότι, όπως σωστά έλεγε ο Χαραλαμπίδης, το κυρίαρχο μέγεθος της εποχής μας είναι ο 'κανένας'.

Τα εκατομμύρια του ελληνικού λαού που βγήκαν στους δρόμους στις 28/2/2025 έχουν μια βουβή απογοήτευση. Γνωρίζουν ότι κάτι πάει πολύ στραβά. Ξέρουν πως οι κάστες που πάρκαραν στο κράτος και απομυζούν τον δημόσιο πλούτο για δεκαετίες έχουν φτάσει στα αδιέξοδά τους. Εναγωνίως ο ελληνικός λαός αναζητά μια διαφυγή από τη βαρβαρότητα που βιώνει. Η μοναδική βιώσιμη έξοδος είναι ο όμορφος δρόμος της πολιτικής. Το σημείο εκκίνησης είναι η πολιτική σκέψη του Μιχάλη Χαραλαμπίδη. Το πλέον κατανοητό πεδίο της, αυτό που αποδεικνύει πως όχι, δεν είναι "όλοι ίδιοι", είναι η οικονομική και αναπτυξιακή του σκέψη. 

Η νέα γενιά είναι αυτή που θα κάνει πράξη της περιφεριακή επαναθεμελίωση του κράτους και την ανάκτηση του ελληνικού τρόπου, όπως οραματίστηκε ο Μιχάλης Χαραλαμπίδης. Η ιστορία ήδη τον δικαιώνει και αυτό θα φανεί πολύ σύντομα σε όλους.

Έναν χρόνο μετά ο Μιχάλης Χαραλαμπίδης είναι εδώ

Συμπληρώθηκε χθες ένας χρόνος που μας άφησε ο Μιχάλης Χαραλαμπίδης.

Ο φίλος, ο δάσκαλος, το πρότυπο. Ο πατριώτης - διεθνιστής, ο διανοητής, ο συγγραφέας που έσωσε της τιμή της Πολιτικής στην Ελλάδα της μεταπολίτευσης. Ο Πολιτικός με την αυθεντική έννοια του όρου.

Το κενό που άφησε ο Μιχάλης είναι δυσαναπλήρωτο και ο πόνος είναι βαρύς.

Όπως περνάει ο καιρός, μέσα στην θλίψη της μεγάλης αυτής απώλειας, αρχίζει να φαίνεται μια αχτίδα φωτός. Ο Χαραλαμπίδης είναι ακόμα εδώ. Υπάρχει μέσα από τα βιβλία του, τις ομιλίες του, την σκέψη που απλόχερα μοιράστηκε σε εκδηλώσεις σε όλη την Ελλάδα.

Έρχεται στην σκέψη μας μέσα από την σχεδόν καθημερινή επιβεβαίωσή του από ζητήματα όπως η στρατηγική σημασία του σιδηροδρόμου, την ανάγκη για μια δημοκρατική & πολυκεντρική Ανατολία ή ακόμα και το αδιέξοδο της υπαρκτής 'πολιτικής' ως επικοινωνία και ως μέθοδος διαφόρων καστών που επιθυμούν να 'παρκάρουν στο κράτος' και να πλουτίσουν εις βάρος των πολλών.

Ο Μιχάλης Χαραλαμπίδης συνομιλούσε με την Ιστορία, οπότε Εκείνη φέρεται με ιδιαίτερη ευγένεια προς αυτόν.

Ο λόγος του Μιχάλη είναι περισσότερο επίκαιρος από ποτέ. Η πολιτική είναι όντως η ύψιστη των τεχνών. Δεν είναι θέμα χαρισματικής προσωπικότητας, δεν είναι θέμα 'επικοινωνίας', δεν είναι θέμα 'διαχείρισης της καθημερινότητας'. Αντίθετα είναι ζήτημα ανάλυσης, οράματος και προγραμματικού λόγου. Είναι ζήτημα σχεδίου. Είναι η πραγμάτωση της επιστήμης.

Είναι αυτό που εναγωνίως αναζητούν τα εκατομμύρια των συμπατριωτών μας που για την ώρα - πολύ σοφά - επιλέγουν τον 'κανένα'.

Χαίρε δάσκαλε. Ως τη νίκη, πάντοτε.

___

Ως τη Νίκη, Πάντοτε, Μιχάλη Χαραλαμπίδη

Άρση απαγορευτικού

Αποχαιρετώντας έναν μεγάλο Πολιτικό, σπουδαίο Διανοούμενο και μοναδικό Άνθρωπο

Δεν λέμε "καλησπέρα" μετά τις 12:00 το μεσημέρι

Στα ελληνικά η ‘εσπέρα’ είναι το βράδυ. Δεν είναι δηλαδή εσπέρα όσο έχουμε φως της ημέρας. Οπότε το ‘καλησπέρα’ αποδίδει ορθά το ‘good evening’.

Τα τελευταία χρόνια έχει επικρατήσει και στην Ελλάδα η αγγλική συνήθεια να λέμε "καλησπέρα" μετά τις 12:00, αποδίδοντας έτσι το ‘good afternoon’.

Μόνο που είναι λάθος!

Μπορεί αν θέλει κάποιος να πει απλά ‘καλό απόγευμα’. Ή ίσως να λέει ‘καλημέρα’ όσο υπάρχει φως, όπως για παράδειγμα κάνουν οι γάλλοι με το ‘bonjour’.

Μια μεγαλειώδης διαδήλωση, ένα σύνθημα και ένα ερώτημα

Σήμερα είχα τη μεγάλη τύχη, μαζί με μια ομάδα συναδέλφων, να βρεθώ στη μεγαλειώδη διαδήλωση για την θλιβερή επέτειο των δύο ετών από το έγκλημα των Τεμπών.

Η συγκέντρωση ήταν αδιανόητα μεγάλη, αριθμούσε το λιγότερο 500.000 ανθρώπους, ενδεχομένως και πολύ περισσότερους. Παρακάτω λίγες φωτογραφίες που τράβηξα ο ίδιος:

Κάτι που μου έκανε μεγάλη εντύπωση ήταν πως το πλήθος ήταν βουβό (με εξαίρεση ένα μόνο σύνθημα στο οποίο θα αναφερθώ παρακάτω).

Υπήρχαν ελάχιστα αυτοσχέδια πανώ, λίγα από επαγγελματικούς - εργασιακούς συλλόγους και ελάχιστα κομματικά, κυρίως από σχηματισμούς της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς.

Ο κόσμος ήταν βουβός γιατί πενθούσε. Ήταν βουβός γιατί αντιλαμβάνεται πως κάτι πάει πολύ άσχημα. Ήταν βουβός προσπαθώντας να πει «φτάνει πια με το δούλεμα» και «φτάνει πια με την υποκρισία της δήθεν ‘ανεξάρτητης δικαιοσύνης’».

Ήταν όμως και κάτι ακόμα: Ο κόσμος ήταν βουβός διότι δεν ξέρει πού να απευθυνθεί. Κατά κάποιο τρόπο, σήμερα είδαμε τις ‘στρατιές του κανένα’, αναφερόμενος στο αποτέλεσμα του «ποιον θέλετε για πρωθυπουργό;» στη μεγάλη πλειοψηφία των ερευνών γνώμης.

Ο κανένας λοιπόν, αυτός εκφράστηκε σήμερα. Βιώνουμε την απόλυτη ήττα της πολιτικής. Μοναδική ελπίδα είναι οι εκατοντάδες χιλιάδες έλληνες που βγήκαν στον δρόμο σήμερα να κάνουν το βήμα παραπάνω και - επιτέλους - να πολιτικοποιηθούν. Αυτή είναι η μόνη λύση.

Τέλος, απηυδισμένος σε βαθμό απελπισίας από την αισχρή κυβερνητική προπαγάνδα, έχω ένα ερώτημα να θέσω:

Το μοναδικό συνήθημα που ακούγονταν έντονα σήμερα ήταν μονολεκτικό: «Δολοφόνοι!!!», φώναζε ο κόσμος τακτικά και με ένταση.

Οι άνθρωποι που το φώναζαν, σε ποιον νομίζετε ότι απευθύνονταν;;;

Για τα αιτήματα της απεργίας της 28ης Φεβρουαρίου

Παρακολούθησα σήμερα μια συζήτηση σχετικά με τα αιτήματα απεργιών που γίνονται την θλιβερή επέτειο του εγκλήματος των Τεμπών — με μερικά από αυτά να μην έχουν άμεση ή προφανή σύνδεση με το θέμα της ημέρας.

Προκύπτει έτσι ένα ξεκάθαρο ερώτημα: Άραγε πρέπει ο ελληνικός λαός να «ανοίξει» όλο αυτό το εύρος αιτημάτων ή πρέπει να επικεντρωθεί στο αίτημα για δικαιοσύνη;

Η γνώμη μου είναι πως το αίτημα για δικαιοσύνη είναι πραγματικά πάνδημο και αληθινά ενώνει τον λαό μας με έναν εντυπωσιακό τρόπο.

Αν ανατρέξουμε στην πρόσφατη ιστορία, ένα αντίστοιχο γεγονός ήταν η δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη τη δεκαετία του 60.

Η βάναυση αυτή πράξη ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι μετά από 20 χρόνια αδιανόητης καταπίεσης (1945-1965) και έβγαλε τον κόσμο στους δρόμους με ένα πλήθος αιτημάτων.

Οι κινητοποιήσεις αυτές τελικά, δέκα χρόνια μετά (και αφού μεσολάβησε μια δικτατορία), μετέτρεψαν την Ελλάδα από μια τριτοκοσμική απολυταρχία σε μια ευρωπαϊκή δημοκρατία (η οποία βέβαια έχει πλήθος σοβαρών παθογενειών, η πρόοδος όμως είναι αναμφισβήτητη).

Έτσι και σήμερα, μετά από 15 χρόνια βάρβαρης οικονομικής, κοινωνικής και πολιτικής κρίσης, το έγκλημα των Τεμπών, (μέσα κυρίως από την ενορχηστρωμένη προσπάθεια συγκάλυψης του και την τραγική αδυναμία της δικαιοσύνης να σταθεί ύψος των περιστάσεων - ακριβώς όπως και στην περίπτωση Λαμπράκη) λειτουργεί ως σταγόνα που ξεχειλίζει το ποτήρι και κινητοποιεί τις λαϊκές μάζες μετά από πολλά χρόνια αδράνειας.

Δεν είναι καθόλου παράλογο λοιπόν οι διάφορες λαϊκές, κοινωνικές και πολιτικές ομάδες να εκφράζουν και τα δικά τους, εκ πρώτης όψης άσχετα αιτήματα. Είναι μια διαδικασία που δεν μπορεί κανείς να καθοδηγήσει.

Προσωπικά καλωσορίζω την έκφραση των αιτημάτων, ευχόμενος όλοι εμείς να αποφασίσουμε πως δεν μας καλύπτει ο ρόλος του ψηφοφόρου και να επιχειρήσουμε να ανακτήσουμε την ιδιότητα του πολίτη, με ό,τι αυτό σημαίνει.

Παράλληλα νομίζω πως πρέπει όλοι μας να μείνουμε πιστοί στο πρωταρχικό αίτημα, για χίλιους λόγους αλλά με πρώτο τον σεβασμό στη μνήμη των αδικοχαμένων θυμάτων:

Απαιτούμε δικαιοσύνη.

Για τα συλλαλητήρια της 28ης Φεβρουαρίου

Η Παρασκευή 28 Φεβρουαρίου είναι η θλιβερή επέτειος του τραγικού σιδηροδρομικού δυστυχήματος των Τεμπών το 2023. Ένα δυστύχημα για το οποίο αναμφίβολα υπάρχουν εγκληματικές ευθύνες.

Η ελληνική κοινωνία συγκλονίζεται από ένα πάνδημο αίτημα διαλεύκανσης των γεγονότων που οδήγησαν στη μοιραία σύγκρουση και τη συνεπακόλουθη απόδοση ευθυνών σε οποιονδήποτε ευθύνεται, ανεξαρτήτως της θέσης ή του ρόλου του.

Στο πλαίσιο αυτό, όπως όλοι γνωρίζουμε, προγραμματίζονται συλλαλητήρια σε όλη τη χώρα τα οποία αναμένεται να έχουν μαζική συμμετοχή.

Τι μπορεί να κάνει στις συνθήκες αυτές, η "εταιρεία των προγραμματιστών";

Σκεφτήκαμε πως τα λιγότερα που μπορούσαμε να κάνουμε είναι τα εξής:

1. Για να διευκολύνουμε τη συμμετοχή όλων των μελών της ομάδας μας που το επιθυμούν - και αφού ούτως ή άλλως η πρόσβαση στο γραφείο δεν θα είναι εύκολη εκ των πραγμάτων - το γραφείο μας θα παραμείνει κλειστό την Παρασκευή.

2. Όσοι επιθυμούν να πάρουν μέρος στο συλλαλητήριο, μπορούν να το κάνουν χωρίς να μετρήσει η ημέρα αυτή σαν άδεια.

3. Όσοι πάλι επιθυμούν να εργαστούν εκείνη την ημέρα - ή ίσως και εκ των πραγμάτων είναι υποχρεωμένοι να το κάνουν για αντικειμενικούς λόγους - θα μπορέσουν να το κάνουν με απομακρυσμένη εργασία.

Αντιλαμβανόμαστε πλήρως ότι οι εταιρείες οφείλουν να μην τοποθετούνται σε ζητήματα της τρέχουσας πολιτικής επικαιρότητας. 

Από την άλλη δεν παύουμε να είμαστε άνθρωποι, πολίτες αυτής της χώρας και δεν μπορούμε να αγνοούμε τη δυναμική μιας πάνδημης κινητοποίησης.

Ευελπιστούμε όσοι το επιθυμούν να μπορέσουν να εκφραστούν ελεύθερα και ανεμπόδιστα, ένα δικαίωμα που κατάκτησαν όσοι προηγήθηκαν από εμάς και οφείλουμε να διαφυλάξουμε.

Ευχόμαστε όλα να κυλήσουν ομαλά και το αίτημα της κοινωνίας για δικαιοσύνη να εκπληρωθεί. Ακόμα απολογούμαστε προς όσους θα ήθελαν να εργαστούν στο γραφείο την Παρασκευή, έχουμε όμως μια αντικειμενική κατάσταση που καθορίζει το εύρος των επιλογών μας.

Η Yodeck πηγαίνει στον Βόλο

Η Yodeck, που εδώ και πολλά χρόνια ισχυρίζομαι πως είναι η πλέον υποσχόμενη ελληνική εταιρεία τεχνολογίας ανοίγει γραφείο στην υπέροχη πόλη του Βόλου για να συνεργαστεί με το εξαιρετικό ανθρώπινο δυναμικό της πόλης και με το Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας, πολλοί απόφοιτοι του οποίου ήδη απασχολούνται στην εταιρεία.

Πρόσφατα η εταιρεία ανακοίνωσε πως πρόκειται να ανοίξει ένα γραφείο έρευνας και ανάπτυξης στην πόλη του Βόλου.

Ερχόμαστε λοιπόν στον Βόλο και ερχόμαστε για να μείνουμε, με ιδιαίτερα μακροπρόθεσμο ορίζοντα. Θέλω να δηλώσω πως είμαι πραγματικά ενθουσιασμένος με την εξέλιξη αυτή! 

Έχοντας ξεκινήσει την πορεία μας από το Ηράκλειο και έχοντας κατά καιρούς γραφεία σε Πάτρα και Θεσσαλονίκη, χαίρομαι ιδιαίτερα που διαθέτουμε πλέον την κρίσιμη μάζα και τη δυναμική ώστε η επέκταση των ομάδων ανάπτυξής μας εκτός Αθηνών να είναι πράγματι μια στρατηγική, ουσιωδώς αναπτυξιακή κίνηση.

Είμαι πεπεισμένος πως πολύ σύντομα θα δούμε εξαιρετικές ομάδες να αναπτύσσονται και σε άλλες πόλεις, όπως τα Γιάννενα, η Τρίπολη, η Ξάνθη, και τα Χανιά. Όλα αυτά επιπλέον της Θεσσαλονίκης, του Ηρακλείου και της Πάτρας που αποτελούν ήδη δυναμικούς κόμβους της επιχειρηματικότητας της συνεργασίας, της γνώσης και της δημιουργικότητας.

Κλείοντας, δεν έχω παρά να ενημερώσω για το προφανές: Αν κάποιος ενδιαφέρεται να συνεργαστεί με τη Yodeck στον Βόλο, ας μη διστάσει να επικοινωνήσει με την εταιρεία.